Week 1 in Gambia
Blijf op de hoogte en volg Nicole
05 Maart 2017 | Gambia, Banjul
Lieve allemaal,
Bij deze een verslagje van de eerste week in Gambia.
Op maandag vanaf Brussel naar Dakar (Senegal) gevlogen. Vanuit daar – zonder het vliegtuig uit te hoeven- naar Banjul (Gambia) gevlogen. In het vliegtuig bijna de gehele reis met Bax gepraat. Bax is een Gambiaanse man die al voor vijftien jaar in Duitsland woont. Onderweg ook even naar Daphne gelopen in het vliegtuig. Zij zal dezelfde periode als ik in Gambia verblijven. Bij aankomst in Gambia erg lang op onze koffer moeten wachten (welkom in Afrika!). Daarna mocht ik nog mee naar achter omdat er blijkbaar iets verdachts in mijn koffer zou zitten. Voordat ik het wist was hij alleen maar mijn telefoonnummer aan het regelen, dus ben maar vlug weggelopen! :)
Alhagie (de eigenaar van de compound waar wij verblijven) heeft ons bij het vliegveld opgehaald. Zoveel mensen die op je af komen lopen om je te helpen, niets voor mij. Wil het graag allemaal zelf doen ! Later hartelijk ontvangen in onze compound in Tanji. Dinsdagochtend vroeg opgestaan om met Alhagie en Alhagie Bah naar de verschillende stageplekken te gaan van mij en Daphne. Meteen met de taxi en bustaxi gereisd om te leren hoe dat werkt. Later over de vismarkt gelopen. Wat indrukwekkend om te zien hoe de vis erbij ligt en daarnaast de geur… BAH.. even aan wennen! Het idee dat je deze vier maanden nog veel vis gaat eten, is dan even onbegrijpelijk..
Woensdagochtend werd ik wakker door de mensen die aan het bidden waren in de moskee. Dit gebeurt dagelijks vijf keer. Zo’n 80 procent hier is moslim, daarnaast zijn er nog een aantal christenen. Het is voor hen onbegrijpelijk dat ik niet in een bepaalde God geloof. Meerdere keren proberen ze je dan ook te overtuigen van hun geloof.
Deze week een aantal keren mee geweest met Alhagie Bah om gehandicapte kindjes op te halen thuis en naar school te brengen. Erg leuke en lieve kindjes!! Deze kindjes zijn van het Bendula project dat vier jaar geleden is opgezet. Ook heb ik ze meerdere keren thuis gebracht. Nog steeds onbegrijpelijk hoe deze mensen hier wonen.
Daarnaast heeft mijn buik erg moeten wennen aan het Afrikaanse eten. Alle dagen hebben we tot nu toe gegeten wat er voor ons gekookt werd bij de compound. Tussendoor ook het Nederlandse eten opgezocht zoals knakworsten, paprika chips van Croky en schnitzel met champignonroomsaus. Hopelijk went het Afrikaanse eten snel ;)!
Ook zijn er een aantal echte Afrikaanse dingen ons opgevallen.
- Auto’s: alle auto’s, taxi’s en busjes vallen zowat uit elkaar. Ik denk dat geen een auto van hier, in Nederland door de keuring zou komen. Zowat alle auto’s hebben scheuren in de ruit en vele deuren sluiten maar half. Al veel auto’s langs de “weg” zien staan met autopech. Ook ik heb al 1,5 uur moeten wachten omdat de auto stukken had. Daarnaast worden alle bustaxi’s en busjes zo vol gedaan als maar kan. Zoals altijd gezegd wordt, met de kippen op schoot.. zo is het ook echt! Ook dat je moet wachten totdat het busje vol is hebben wij al mee gemaakt.. eigenlijk bestaat de helft van de dag hier uit WACHTENWACHTENWACHTEN..
- Kampvuur: verder hebben we van de zes avonden hier al vier avonden kampvuur gehad. Zaterdagavond hadden we zelfs een Djembé- en dansoptreden van de lokale mensen. Moet eerlijk toegeven dat het wel wennen is om net als zij te gaan dansen met de muziek..
- Douche: hier moet je eigenlijk al blij zijn dat je een douche hebt, maar elke dag de komende vier maanden gaan we koud douche. Mits er water is natuurlijk! Al twee keer gehad dat ik wilde gaan douche maar dat eerste de waterbak vol moest lopen waardoor je of kon wachten of het kon uitstellen tot een later moment of de dag erop.
- Mannen en vrouwen: de manier hoe wij in Nederland naar mannen en vrouwen kijken is een erg groot verschil met hoe ze dat hier doen. Hier is het echt nog zo dat de vrouwen poetsen, koken en boodschappen doen en dat de mannen de zogenaamde mannendingen doen. Al meerdere keren gehoord: “nee doe dat niet, dat is voor mannen’. Zoals bijvoorbeeld het wassen van de auto (daar zou je dan vies van worden), of het klimmen over de poort omdat deze op slot zat.
- Ook rondom mannen en vrouwen zie je hier veel dat “oudere” Europese vrouwen hier aan het strand liggen met jongere donkere mannen. Afrikanen zijn niet op dit strand te vinden zonder een blank persoon erbij. Dit had ik voorafgaand aan de reis ook al vernomen dat ik dit waarschijnlijk veel zou tegenkomen. Maar daarentegen wist ik niet dat het andersom met mannen hier ook zoveel zou zijn. In de kroeg/club waar we vrijdagavond waren, waren een hoop Europese mannen met jongere donkere vrouwen. Wel even raar om hen samen te zien… Daarbij hebben wij natuurlijk meteen een vooroordeel dat het geen echte liefde kan zijn en dat het gaat om het geld. Wie weet wordt het tegendeel nog bewezen?!
- Weer: aan het weer kan ik wel wennen! Elke dag schijnt het zonnetje lekker en het is niet nodig om je weerapp te bekijken of je wel naar het strand kan. ’s Avonds koelt het daarentegen wel af en heb je een vestje nodig (dit ook voor de muggen).
- Kleding: verder verbaas ik mezelf over de kleding die ze dragen. Kinderen hebben vaak oude, vieze en kapotte kleding aan. Ook vaak zijn schoenen/slippers te groot of te klein. Mannen dragen vaak kleding dat je in Europa ook tegen kan komen. Vrouwen daarnaast dragen in de meeste gevallen lange jurken en hoofddoeken. Doordat ik dit zag baalde ik ervan dat ik zeven korte broekjes had mee genomen. Dacht dat ik deze niet aan zou kunnen. Totdat ik vrijdagavond op stap ging, waar erg veel vrouwen waren die jurkjes aan hadden die korter waren dan mijn broekjes zijn. Dus toch niet helemaal voor niets meegenomen! Maar toch zijn we even naar de Serakunda Market gegaan om wat kleding bij te kopen voor op stage. Hawa (Gambiaanse vrouw van de compound) heeft ons daar mee naar toe genomen en rondgeleid. Opvallend was dat er weer erg veel mannen waren die je mee namen naar hun winkeltje. Natuurlijk altijd een special price voor ons haha. Alsnog van 750 Dalasi naar 400 Dalasi kunnen afpingelen. Fijn dat Hawa mee ging, altijd fijn om een persoonlijke gids te hebben, dit maakt het dat je veel meer ziet dan wanneer je op eigen houtje zou gaan.
- Kinderen: de meeste kinderen komen op je afgerend en roepen: “Tubab”, wat betekent blanke. Wanneer ze je hand te pakken hebben willen ze deze eigenlijk niet meer los laten. Ook vragen ze regelmatig om “Mintie” wat betekent dat ze een snoepje zouden willen.
De eerste week erg veel gedaan en gezien! Op naar nog veel meer ervaringen. Het is en blijft bijzonder hoe groot de verschillen zijn in levenswijze tussen Gambia en Nederland.
Aanstaande week maandag start ik met thuisbezoekjes aan de kinderen van het Bendula project. Hiervoor ga ik een opdracht uitvoeren rondom het in kaart brengen wat ouders nodig hebben. Op dinsdag en woensdag zal ik stage gaan lopen bij Fajara Skill centre, een centrum voor jonge vrouwen. Bij dit Skill centre leren zijn verschillende vaardigheden aan die hen gaan helpen in de toekomst. Daarnaast zal ik op donderdag en vrijdag stage gaan lopen bij TankaTanka. Dit is een psychiatrisch ziekenhuis. Dit ziekenhuis heb ik nog niet bezocht dus ik ben benieuwd wat mij te wachten staat. Wel heb ik al informatie ontvangen erover van een Nederlandse vrouw.
Bij deze een verslagje van de eerste week in Gambia.
Op maandag vanaf Brussel naar Dakar (Senegal) gevlogen. Vanuit daar – zonder het vliegtuig uit te hoeven- naar Banjul (Gambia) gevlogen. In het vliegtuig bijna de gehele reis met Bax gepraat. Bax is een Gambiaanse man die al voor vijftien jaar in Duitsland woont. Onderweg ook even naar Daphne gelopen in het vliegtuig. Zij zal dezelfde periode als ik in Gambia verblijven. Bij aankomst in Gambia erg lang op onze koffer moeten wachten (welkom in Afrika!). Daarna mocht ik nog mee naar achter omdat er blijkbaar iets verdachts in mijn koffer zou zitten. Voordat ik het wist was hij alleen maar mijn telefoonnummer aan het regelen, dus ben maar vlug weggelopen! :)
Alhagie (de eigenaar van de compound waar wij verblijven) heeft ons bij het vliegveld opgehaald. Zoveel mensen die op je af komen lopen om je te helpen, niets voor mij. Wil het graag allemaal zelf doen ! Later hartelijk ontvangen in onze compound in Tanji. Dinsdagochtend vroeg opgestaan om met Alhagie en Alhagie Bah naar de verschillende stageplekken te gaan van mij en Daphne. Meteen met de taxi en bustaxi gereisd om te leren hoe dat werkt. Later over de vismarkt gelopen. Wat indrukwekkend om te zien hoe de vis erbij ligt en daarnaast de geur… BAH.. even aan wennen! Het idee dat je deze vier maanden nog veel vis gaat eten, is dan even onbegrijpelijk..
Woensdagochtend werd ik wakker door de mensen die aan het bidden waren in de moskee. Dit gebeurt dagelijks vijf keer. Zo’n 80 procent hier is moslim, daarnaast zijn er nog een aantal christenen. Het is voor hen onbegrijpelijk dat ik niet in een bepaalde God geloof. Meerdere keren proberen ze je dan ook te overtuigen van hun geloof.
Deze week een aantal keren mee geweest met Alhagie Bah om gehandicapte kindjes op te halen thuis en naar school te brengen. Erg leuke en lieve kindjes!! Deze kindjes zijn van het Bendula project dat vier jaar geleden is opgezet. Ook heb ik ze meerdere keren thuis gebracht. Nog steeds onbegrijpelijk hoe deze mensen hier wonen.
Daarnaast heeft mijn buik erg moeten wennen aan het Afrikaanse eten. Alle dagen hebben we tot nu toe gegeten wat er voor ons gekookt werd bij de compound. Tussendoor ook het Nederlandse eten opgezocht zoals knakworsten, paprika chips van Croky en schnitzel met champignonroomsaus. Hopelijk went het Afrikaanse eten snel ;)!
Ook zijn er een aantal echte Afrikaanse dingen ons opgevallen.
- Auto’s: alle auto’s, taxi’s en busjes vallen zowat uit elkaar. Ik denk dat geen een auto van hier, in Nederland door de keuring zou komen. Zowat alle auto’s hebben scheuren in de ruit en vele deuren sluiten maar half. Al veel auto’s langs de “weg” zien staan met autopech. Ook ik heb al 1,5 uur moeten wachten omdat de auto stukken had. Daarnaast worden alle bustaxi’s en busjes zo vol gedaan als maar kan. Zoals altijd gezegd wordt, met de kippen op schoot.. zo is het ook echt! Ook dat je moet wachten totdat het busje vol is hebben wij al mee gemaakt.. eigenlijk bestaat de helft van de dag hier uit WACHTENWACHTENWACHTEN..
- Kampvuur: verder hebben we van de zes avonden hier al vier avonden kampvuur gehad. Zaterdagavond hadden we zelfs een Djembé- en dansoptreden van de lokale mensen. Moet eerlijk toegeven dat het wel wennen is om net als zij te gaan dansen met de muziek..
- Douche: hier moet je eigenlijk al blij zijn dat je een douche hebt, maar elke dag de komende vier maanden gaan we koud douche. Mits er water is natuurlijk! Al twee keer gehad dat ik wilde gaan douche maar dat eerste de waterbak vol moest lopen waardoor je of kon wachten of het kon uitstellen tot een later moment of de dag erop.
- Mannen en vrouwen: de manier hoe wij in Nederland naar mannen en vrouwen kijken is een erg groot verschil met hoe ze dat hier doen. Hier is het echt nog zo dat de vrouwen poetsen, koken en boodschappen doen en dat de mannen de zogenaamde mannendingen doen. Al meerdere keren gehoord: “nee doe dat niet, dat is voor mannen’. Zoals bijvoorbeeld het wassen van de auto (daar zou je dan vies van worden), of het klimmen over de poort omdat deze op slot zat.
- Ook rondom mannen en vrouwen zie je hier veel dat “oudere” Europese vrouwen hier aan het strand liggen met jongere donkere mannen. Afrikanen zijn niet op dit strand te vinden zonder een blank persoon erbij. Dit had ik voorafgaand aan de reis ook al vernomen dat ik dit waarschijnlijk veel zou tegenkomen. Maar daarentegen wist ik niet dat het andersom met mannen hier ook zoveel zou zijn. In de kroeg/club waar we vrijdagavond waren, waren een hoop Europese mannen met jongere donkere vrouwen. Wel even raar om hen samen te zien… Daarbij hebben wij natuurlijk meteen een vooroordeel dat het geen echte liefde kan zijn en dat het gaat om het geld. Wie weet wordt het tegendeel nog bewezen?!
- Weer: aan het weer kan ik wel wennen! Elke dag schijnt het zonnetje lekker en het is niet nodig om je weerapp te bekijken of je wel naar het strand kan. ’s Avonds koelt het daarentegen wel af en heb je een vestje nodig (dit ook voor de muggen).
- Kleding: verder verbaas ik mezelf over de kleding die ze dragen. Kinderen hebben vaak oude, vieze en kapotte kleding aan. Ook vaak zijn schoenen/slippers te groot of te klein. Mannen dragen vaak kleding dat je in Europa ook tegen kan komen. Vrouwen daarnaast dragen in de meeste gevallen lange jurken en hoofddoeken. Doordat ik dit zag baalde ik ervan dat ik zeven korte broekjes had mee genomen. Dacht dat ik deze niet aan zou kunnen. Totdat ik vrijdagavond op stap ging, waar erg veel vrouwen waren die jurkjes aan hadden die korter waren dan mijn broekjes zijn. Dus toch niet helemaal voor niets meegenomen! Maar toch zijn we even naar de Serakunda Market gegaan om wat kleding bij te kopen voor op stage. Hawa (Gambiaanse vrouw van de compound) heeft ons daar mee naar toe genomen en rondgeleid. Opvallend was dat er weer erg veel mannen waren die je mee namen naar hun winkeltje. Natuurlijk altijd een special price voor ons haha. Alsnog van 750 Dalasi naar 400 Dalasi kunnen afpingelen. Fijn dat Hawa mee ging, altijd fijn om een persoonlijke gids te hebben, dit maakt het dat je veel meer ziet dan wanneer je op eigen houtje zou gaan.
- Kinderen: de meeste kinderen komen op je afgerend en roepen: “Tubab”, wat betekent blanke. Wanneer ze je hand te pakken hebben willen ze deze eigenlijk niet meer los laten. Ook vragen ze regelmatig om “Mintie” wat betekent dat ze een snoepje zouden willen.
De eerste week erg veel gedaan en gezien! Op naar nog veel meer ervaringen. Het is en blijft bijzonder hoe groot de verschillen zijn in levenswijze tussen Gambia en Nederland.
Aanstaande week maandag start ik met thuisbezoekjes aan de kinderen van het Bendula project. Hiervoor ga ik een opdracht uitvoeren rondom het in kaart brengen wat ouders nodig hebben. Op dinsdag en woensdag zal ik stage gaan lopen bij Fajara Skill centre, een centrum voor jonge vrouwen. Bij dit Skill centre leren zijn verschillende vaardigheden aan die hen gaan helpen in de toekomst. Daarnaast zal ik op donderdag en vrijdag stage gaan lopen bij TankaTanka. Dit is een psychiatrisch ziekenhuis. Dit ziekenhuis heb ik nog niet bezocht dus ik ben benieuwd wat mij te wachten staat. Wel heb ik al informatie ontvangen erover van een Nederlandse vrouw.
-
06 Maart 2017 - 01:20
Steffie Verhagen:
Super leuk om te lezen schat! Hoop dat het Skypen ook snel lukt!!! Succes ♡ -
06 Maart 2017 - 06:53
Sepp Lifka:
Super om je verhalen te lezen. Dank je wel voor het delen.
Heb het goed daar lieve Nicole.
Liefs, Sepp -
06 Maart 2017 - 07:36
Ellr:
Heeel leuk bericht, leuk om de verschillen te lezen tussen hier en daar -
06 Maart 2017 - 07:56
Letty:
Nou Nicole dat klinkt als een heftige eerste week. Maar dit gaat allemaal wel goed komen. Niet te veel nadenken, gewoon lekker doen! Veel plezier -
06 Maart 2017 - 08:34
Cella Voogd:
SUPER -
06 Maart 2017 - 08:38
Petra Verberne:
Nicole ik ben weer helemaal terug in de gambia, wat leuk en alles went groetjes en geniet ervan
-
06 Maart 2017 - 09:16
Dennis:
Kei mooi. Ik herken al het wachten nog van mijn tijd in het buitenland. Veel plezier nog -
06 Maart 2017 - 13:57
Paul Van De Laar:
Inderdaad leuk om te leen, waar en hoe je verblijft.
Geniet van de tijd en je doet weer mooie ervaringen op -
06 Maart 2017 - 20:28
Jeannette:
Hee Nicole, super dat je een soort verslag schrijft. Dus toch...
Fijn te lezen wat je meemaakt en beschrijft. Geniet ervan meid.
Mooie stage en veel plezier. -
06 Maart 2017 - 22:11
Leonie:
Superleuk om te lezen hoe het je daar vergaat. Ik kijk uit naar de volgende verslagen! Succes met de stages! -
06 Maart 2017 - 23:16
Karin Lifka:
Lieve nicht, wat leuk om je op afstand te kunnen volgen wat je allemaal doet en meemaakt. Ik kijk uit naar je volgende verslag. Succes met de verschillende projecten/werkzaamheden en lekker genieten van de zon en alle andere mooie dingen. X
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
