Week 15

Daphne en ik hebben woensdag onze 100e dag in Gambia gevierd!! & we mogen nog meer dan 20 dagen! Vooraf nooit gedacht dat we zo close zouden worden, maar kan wel zeggen dat ik er een goede vriendin bij heb! Zoveeeeeel mee gemaakt samen! Zo verschillend, maar om die reden zoveel aan mekaar gehad.

Daarnaast heb ik de afgelopen week gestrest rondom school: verslagen, het eindgesprek dat op 6 juli plaats gaat vinden en deadlines die aardig dichtbij komen. Toch geprobeerd om rustig te blijven want ik weet ook wel dat druk maken niet helpt haha! Blijft een Nicole dingetje, maar gaat me wel beter af dan dat ik dat normaal in Nederland zou hebben!

We zijn dit weekend op het terras gevraagd of we mee wilde doen in een videoclip.. Erg grappig maar uiteindelijk toch maar niet gedaan.

Gambia is voor mij al een land waarin je jezelf erg snel vies voelt, dit door de onverharde wegen overal, oftewel, overal zand. Maaaar nu met de Ramadan mogen de mensen niets eten/drinken oftewel doorslikken dus zijn ze de hele dag aan het spugen.. Maakt het allemaal nog frisser. ;)

Maandag ben ik met Ilse mee geweest naar haar stageplek. Zij liep stage bij een kleuterschool in Madiana, een dorpje naast Tanji. Ook bij haar leuk om eens te zien waar zij drie dagen per week vrijwilligerswerk doet!

Dinsdag tot en met vrijdag weer naar Tanka Tanka gedaan. Wederom een fijne week gehad. Heb deze week het programma bedacht voor in de occupation room. Dinsdag hebben we kettingen gemaakt, woensdag flessenvoetbal gedaan, donderdag indoor games en vrijdag de standaard groepstherapie. Het programma was goed bevallen bij de patiënten en de studenten die voor twee weken bij Tanka Tanka hun praticum doen. Daarnaast veel fijne gesprekken gehad met cliënten. Fijn om te zien dat patiënten met steeds meer regelmaat naar mij komen om hun verhaal te delen. Verder heb ik feedback mogen ontvangen van een collega van mij, voornamelijk positieve feedback. Ook met hem afspraken gemaakt dat ik volgende week nog familie van patiënten kan ontmoeten en een gesprek met hen kan voeren. Zoals ik eveneens deze vrijdag heb gedaan met een zoon van een patiënt. Interessant om eerst het verhaal van de patiënt te lezen en later het verhaal te horen van de zoon!
Ook de groepstherapie was wederom interessant. De aansturende factor van de groepstherapie heeft mijn advies opgevolgd om de groep kleiner te maken. Voorheen nodigde hij tien patiënten uit voor de therapie, deze week vroeg hij er zes. Opvallend was dat er meer groepsdynamiek ontstond en dat het patiënten beter lukte om hun concentratie erbij te houden. Fijn dat dingen die ik aandraag, uitgeprobeerd worden. Daarnaast zijn we gestart met groepstherapie met een korte zelfbedachte introductie. Daarbij werd hen gevraagd: How do you feel today? Daarbij mochten ze in een cirkel de emotie tekenen die zij hadden voor dat moment. Met de emotie hoe zij zich voelde kon de groepstherapie van start gaan.

Vrijdagochtend mijn hand flink verband.. De blaren die er nu op staan zijn enorm groot. Hopelijk wordt dat snel beter, de pijn valt mee maar het ziet er erg raar uit.

Vrijdag- en zaterdagavond naar de airport geweest om op vrijdag Eva uit te zwaaien en op zaterdag Ilse.. Went er nooit aan om afscheid te nemen van iemand!!! Toen waren er nog drie… Heel gek gevoel dat we dadelijk de laatste Tubab’s op de compound zijn!

Zaterdagavond wezen stappen! Afscheidsavond Ilse! Van alle stapavonden nog nooit zo weinig opgemaakt. Iedereen wilde graag voor ons betalen en daar zeggen we natuurlijk geen “nee” tegen! 


Zondagochtend met Pien om iets over negen vertrokken om naar James Island te gaan. Vanaf de hoofdweg een taxi naar de vismarkt, vanaf de vismarkt een bustaxi naar Serrekunda, vanaf Serrekunda een bustaxi (die pas aanreed totdat hij vol zat, duurde verschrikkelijk lang) naar Banjul, vanaf Banjul de (langzame) ferry naar Barra. Vanaf Barra de bustaxi naar het dorpje voor James Island en vanaf daar het bootje naar James Island… oftewel een tocht van zo’n 4,5 uur. Daar voordat we naar het eiland gingen even wat gegeten en daarna het eiland bezocht. Indrukwekkend om te zien hoe de slaven daar geleefd hebben en dat het eiland vijfhonderd jaar geleden zo’n vijf keer groter was. Bij terugkomst met het bootje in het dorpje wilde we graag terug reizen naar Tanji zodat we voor het donker thuis zouden zijn. Maar helaas er kwamen geen bustaxi’s daar en toen er een bustaxi kwam, was deze niet van plan terug te gaan naar Barra.. alleen als we de hoofdprijs zouden betalen.. maar we hadden eigenlijk ongeveer geen geld meer..OEPS! Dus even spannend hoe het af zou lopen. Tot dat er auto aan kwam rijden, reed eigenlijk verkeerde richting op maar dacht kan het altijd vragen.. En jaa! Hij wilde ons wel naar Barra brengen voor omgerekend 10 euro.. Toen we 1 minuut in de auto zaten begonnen ze ineens met elkaar te discussiëren. De discussie ging er namelijk over dat zij morgen ook richting Tanji moesten en dat ze misschien beter mee konden gaan, dan hielpen wij hen met het bedrag en zij ons. Zo gezegd zo gedaan.. Voor 10 euro dus voor de deur afgezet! En het was allang donker dus maar goed dat we deze mannen hebben aangesproken.. Wat een avontuur haha!