Week 3 in Gambia

Hallo lieve allemaaal,

Ook deze week weer erg genoten van het lekkere weer en van de lieve mensen! Voornamelijk zijn er hier lieve, vriendelijke mensen te vinden.
Sommige zijn zelfs iets te vriendelijk zoals dinsdag de taxichauffeur. Hij kon drie woorden Engels, namelijk: “I love you’. Super fijn als je dan alleen in de taxi zit en verder niet over een ander onderwerp kan praten hahaah.
Toen stopte we (ik dacht vooraf: "yes") omdat er een blanke man en een vrouw in wilde stappen. Helaas was deze Britse man, anti-europa oftewel anti-nederland. Beweerde dat ik al het geld van ons pap en mam had gekregen voor mijn buitenlandse stage en dat hij de Rabobank eens had overvallen.. Voelde mezelf niet op mijn gemak en had dus niets te maken met de mensen hier! Eerste keer in meer dan twee weken tijd, dat ik mezelf ongemakkelijk heb gevoeld.

Maandag wederom met Hawa op thuisbezoek geweest bij verschillende gehandicapte kinderen. We hebben maar liefst zeven kinderen bezocht. Eentje daarvan was erg ziek en ze zouden dan ook met haar naar het ziekenhuis gaan.

Verder raden jullie nooit wat ik woensdag hier heb gegeten…. Kaviaar!! Nooit gedacht dat ik dat in Gambia zou eten haha. Miss Jean (eigenaresse van Fajara Development Skill center) wilde sandwiches maken voor mensen die kwamen eten dus moesten het natuurlijk luxe sandwiches worden. Smaakte natuurlijk helemaal nergens na! Het plan dat ik heb is om volgende week of de week erop met de vrouwen en één man typisch Nederlandse appelflappen te maken.

Deze week twee keer bij Tejo’s Pannenkoekenhuis gezeten om te internetten. Natuurlijk dingen voor school gedaan, maar ook kunnen skypen met ons pap, mam en Rick! (L) Natuurlijk ook meteen daar een heerlijke pannenkoek gegeten met Daphne. Op de terugweg twee gratis taxiritjes gehad en later zelfs door de bustaxi thuis gebracht voor een heel klein prijsje! Super aardig dus van al deze mensen!:)

Verder wordt ik trouwens wel helemaal gek van de mensen in de bustaxi’s. Elke keer wordt je aangesproken met: “Pssssssst” en wordt er naar je geschreeuwd. Verder is het verbazingwekkend wat mensen meenemen in de bustaxi, een hele speciekuib vol met vis. Daarbij moet je blijven hopen dat er geen meer leeft, want daar kan je niet altijd vanuit gaan hier.

Daarnaast kan ik niet wennen aan de “overheerlijke” vislucht in Tanji. Ik denk ook niet dat ik daar de komende vier maanden aan ga wennen. Ramen van de auto’s worden gewoon dichtgedraaid wanneer ze Tanji inrijden. Daarbij hebben we wel geluk dat je het bij onze compound niet meer ruikt!! Ook blijft het wennen dat er hier geen minimale en maximale snelheid geld op de verschillende wegen. Iedereen mag zo hard, maar ook zo zacht rijden als hij/zij wil. Dit zorgt soms voor gevaarlijke taferelen op de weg. Er wordt ingehaald wanneer dit maar net kan. Ook kan dit ervoor zorgen dat je dus meer dan 1,5 uur nodig hebt om op stage te komen. Dit wanneer een taxichauffeur overal achter blijft rijden en niemand in haalt. De verschillende politieposten die je onderweg tegenkomt helpen daarbij ook niet. Van zowat iedere automobilist en medepassagiers wordt verwacht dat zij een praatje maken met de politie. Wanneer we onderweg zijn om op stap te gaan vind ik het erg gezellig om met hen een praatje te maken.. maar wanneer ik onderweg ben naar stage en het al zover reizen is, zou het fijn zijn als ze even aan de kant van de weg gingen zitten voor een pauze.

Wat nog wel grappig is om te benoemen is dat er heeeeeeel veel vrouwen pruiken dragen of extensions in hebben. In eerste instantie heb je dat niet zo in de gaten maar wanneer je op de wc van de kroeg en aan de strandstoel voort pruiken ziet hangen heb je pas in de gaten dat zo’n groot percentage een pruik draagt ;).

Donderdag ben ik gestart bij Tanka Tanka (psychiatrisch ziekenhuis). Indrukwekkende eerste indruk! Voor de mannen en vrouwen is een apart slaapgedeelte. Ze slapen met acht a negen personen op de slaapzalen. In totaal zijn er nu ongeveer tachtig cliënten aanwezig. Maar er is plek voor honderd cliënten. De verschillende psychische problematieken zijn zo interessant! Wat je op school leert rondom een ziektebeeld, zie je hier pas echt terug! Verder zijn de financiën binnen Tanka Tanka een probleem. Veel dingen (zeggen ze) dat ze anders aan willen pakken maar dat dat niet gaat in verband met geldproblemen. Zo is de badkamer van de mannen niet geschikt om nu te gebruiken, dus hebben ze buiten iets ontworpen voor de mannen.

Verder zijn er een hoop spullen aanwezig om te doen met cliënten, van een hoop van de spullen wordt geen gebruik gemaakt. De eerste dag heb ik dan ook met een Zweedse vrouw en cliënten, een pingpong tafel opgezet en met hen samen gespeeld. Geeft mij zoveel voldoening om hen te zien lachen. Ook wanneer ze een compliment krijgen zie je hen helemaal opfleuren!

Ook hebben ze binnen het psychiatrisch ziekenhuis zooooveel kleren. De cliënten krijgen dan ook kleding aan van wat ze daar hebben. Toch jammer om te zien dat veel mensen kleding aan hebben dat niet past en of z’n beste tijd heeft gehad. Wel goed om te zien dat ze wasmachines hebben, natuurlijk ook wel nodig als er zoveel kledingstukken gewassen dienen te worden!

Rondom medicatie schrok ik wel een beetje. Alle medicatie wat aanwezig is, is gekomen via sponsoren. Daarnaast zegt mijn gevoel dat niet alle cliënten de goede dosis krijgen. Een man heeft de gehele ochtend op het beton liggen slapen. Heb hem samen met anderen op een bed getild.
Ik denk dat ik de komende tijd mijn energie wel kwijt kan op deze plek!! Zoveel dingen die ik kan doen en alles wat ik doe, is dan ook meegenomen!

Vrijdagavond samen met Hawa naar de familie geweest van een meisje van het Bendula project waar wij maandag geweest waren. Dit meisje is namelijk maandagavond overleden. Als ik het goed begrijp is het in Gambia gebruikelijk dat de desbetreffende persoon de dag daarna wordt begraven en dat er vier dagen later een ceremonie plaatsvindt. Doordat Hawa het nieuws vrijdagavond pas had gekregen, zijn wij niet bij deze ceremonie aanwezig geweest. Wel wilde ze graag haar steun laten blijken aan de familie en heeft mij gevraagd met haar mee te gaan. Gebruikelijk is om de familie dan een bijdrage te geven.

Vrijdagavond voor de laatste avond met Tim en Thomas op stap geweest in Senegambia samen met Daphne en Naomi! Zaterdagavond hebben we hen gedag gezegd en zijn later naar een feestje gegaan bij de compound van Franco (paar honderd meter verderop). In het begin waren er erg veel Nederlanders en Gambianen aanwezig. Later zijn de meeste Nederlanders op stap gegaan naar Senegambia. Wij zijn verstandig in Tanji gebleven. Leuk om te zien hoe de Gambianen hier feesten! Daarnaast is het leuk om te zien hoe ze er hier mee om gaan wanneer de stroom uitvalt. Sterretjes worden aangestoken en mensen blijven aardig rustig, wanneer het allemaal wat langer duurt pakken ze de djembés erbij en gaan ze daarop verder spelen. Gelukkig duurde het niet al te lang !

Zaterdag en zondag lekker op het strand bruin/rood geworden :D!



Nieuws uit Nederland:
Nog even slecht/goed nieuws voor de mensen die het nog niet hebben vernomen. Mijn paard is ondertussen verkocht naar Turkije. Volgende week zal hij vertrekken. Van de ene kant heeeeeel erg jammer want ben kei gek om hem! Maar hoop dat ik thuis snel weer met iets anders aan de slag kan gaan. Mijn paard is niet gemaakt om vier maanden stil te staan.